jueves, 26 de julio de 2012

SERÉ BREVE (poema mal-intencionado)


Seré breve:

hoy he muerto
sojuzgado por (la) belleza
de un poema
que jamás se escribió.
No, no estoy vivo…
déjense de limbos
me arden las lágrimas
mi sonrisa no levanta
el tren de tu amor.
Estoy enterrado
bajo frases entrecortadas

mi epitafio está oculto
bajo flores de vainilla.
Mi herencia es un viento
que hiela los pómulos.

Acordaos de regar de paz
la tumba fría de esta sopa
que se inscribirá
en cielos en venta…

Ya que no soy breve
quiero que enrojezca
mi cuerpo
de fuego
en antologías
de poetas adolescentes
(aquellos que todavía creen
que el romanticismo
nació con Shakespeare
y casi dice su última
con Auschvitz-Bierkenau…)

¡Qué belleza!, ¿no?
Hay un buitre que lleva
cual ramillete
un mensaje para el César
de tu melodía de cantautor.
Esto es lo que nunca se escribió
y muere en tus manos
como un mono que aúlla
mientras le acuchilla
cada palabra.

Que no miren los niños
y las mujeres no lloren
y los hombres no besen
tan sólo por decir algo,
por derrochar carroña
en la boca del psiquiatra.
Que mueras tú también
ahogado en antipsicóticos
mientras vuela
una generosa gaviota
un amable camarada
te abraza porque sí
-es cuestión de verse-
que todos terminen:
unos con el abrazo del vómito
y otros con el contacto
del cuerpo caliente del otro.

viernes, 13 de julio de 2012

A UN HOMBRE CUALQUIERA

I

Tiemblas indecorosamente sin recoger la crítica
tiemblan los ojos-pupita-asilvestrada
vuelvo hacia ti con asco-ternura.
Tú enfadas mis días:
estás a medio camino entre el mono y el hombre
¿estás seguro de que hay dignidad en todos tus actos
o no podrías levantarte al menos de tu pizca-mezquindad
no podrías erguirte por fin con tu gran espalda?
¿no podrías "mejorar" tu risa-placer-cuerpo-hablar?
¿superar tu condición de medio-hombre?
Yo sé que medio-entiendes
pero no te comprometes por que tu egoísmo
se duele-no duele ante el sufrimiento humano.
Eres compulsivo con el trato a tu madre muerta
te desesperas y te sometes:
escuchas al mal bicho que te muestra
sus cuernos orgullosos
crees que me escuchas en un alarde
de simpatía franca-ignorante
yo te escucho más allá y más acá de ti

He sido algo estúpido, pero no pido
que me perdones pues no me he portado así contigo.
Saca tu rabia y ligero rencor
mirá a tu semejante en algo parecido a ti
sé tu mismo ¡en! aquellas cosas
que ves orgullo-valor-utilidad, ¿etcétera?
Debo decirlo. Debo:

II

Te emborrachas con mis palabras
y tu aliento es más malo que el mío:...
yo apenas me cepillo (los dientes)
y tú tres veces al día...
te emborrachas de palabras
que sólo tú conoces-desconoces
te pillas cogorcios leves y acaricias
de una forma que me quedo pasmao...
mi pasmo es este: ¿tú crees que necesito
de ti tantas caricias que no solucionan nada?

Yo sí creo en el amor
y hago algo más que creer, que practicarlo...
y odio... pero a ti no, simplemente me cansa(s).
Tú piensas casi únicamente en alegrías
y ni siquiera te enherba que el mundo se destruya.
Pero cuando te critican...
eres humano ¡demasiado! humano.
Sí, yo también, pero entiéndeme:
lo soy en el sentido de
la duda
el error
la búsqueda que no da frutos...

III

Sales a la calle y la gente piensa:
este chico está amanerado
pero tú simplemente caminas bajito-torpemente:
quieres ser ligero, pero no haces la vida más liviana.
Prueba el sabor de un dulcecito coño abierto,
de un empalagoso ano, de una polla feroz:
cree en el patriarcado o cree en algo...
tienes momentos de canturreo-música muy lindos
yo también me lo aplico,
pero pienso de lo feo en mí con o sin espejo.
Yo alargo frases porque me gusta divertir
entretener, porque me gusta explicar...
tú simplemente cuentas y requetecuentas:
cuentas lo que te sucede y al mismo tiempo no.
Pero te voy a contar un cuento:
FIN
(lo importante es el desarrollo)

IV

Eres una ola tranquilita casi sucia
que chapotea en pensamientos indescifrables:
no eres correctamente humano.
Pretendes ser mi padre con ese "ay"
de compasión-mierdosa.

Yo también te llamo dignidad
(viscosa, ausente, débil-quebradísima, tenebrosa)
Yo te urjo al cambio
te lo dice alguien que ve
divinidad en los hombres
y no sólo gusaniles intenciones.
No eres mi hermano. No...
eres casi casi casi amigo
es decir eres casi casi casi enemigo

¿hay que amar o no hay que amar
a cuerpos concretos que oscilan
del pequeñito placer a la distracción improductiva
y de ahí a una rutina que no te hace ningún favor:
tienes mucho de niñito-niñato
tienes sueños-miedos que no alcanzas a ver
¿puedo llamarte "pequeño hombrecito"?
No te estoy pidiendo permiso...

Miras "tú" película, pero tan sólo "miras"
no te se es negado conocer por ningún dios
tú te lo niegas (el conocimiento).
Haces caso a un pseudo-padre 
que despreciaba los libros 
(yo he escupido sobre libros
y me he sentido tan a gusto)
el tabaco te sienta mal. No sabes disfrutarlo
(yo también he sido un poco "ahumao")
Comes-devoras y piensas que eso es la vida...

domingo, 8 de julio de 2012

POEMAS PARA WILHELM REICH Y SU ESCUELA





CONTRA LA CORAZA

estará rondándome por el cuerpo
ese agujero de ozono por donde se me cuela
el mundo


¿qué prejucios tengo yo contra el olvido?
será mejor no olvidar que a veces hay cosas
que es mejor no recordar



Estoy atrapado en la bondad de mi protoplasma

encadenado a un llanto imposible que me ligaría de nuevo al mundo

¿Quién soy yo? Soy quien te abraza para dejar de ser yo

¿Quién soy yo? Alguien que no desea ser quien es por un doble motivo:
por tu abrazo
por un ideal (del cual forman parte también los abrazos)

¿Quién soy yo? Un leninista con la teoría al cuello

¿Quién soy yo? La sombra que pasa a tu lado
mientras dice en voz baja: "pero de hecho, existe nuestro amor"



que mi querer sea tu querer

palabras como estas lleguen
a ti
como abrazo escalofrío
sencillez de un amor que no soporta
tanto sufrimiento
tanto amor
un mundo muy mal repartido

sencillez en un momento complicado
escalofrío y abrazo que "te complican" la vida
este poema que busca entre edredones
y cierto desorden
tu llama aún intacta

querer que sea comprensión
intacto lunes al fondo del pasillo:
para querer que tu querer sea esto
sólo hace falta cristiandad sin dios
bondadosa diablura que ejerce tu experiencia

tendida sobre tu propia llama
mientras ordeno mi cuarto
por qué tanto sufrimiento
tanto amor este mundo mal repartido?

nos roban a veces la ilusión de leer
cuando todo vacila o se halla seguro
cuando no queda otra
o podríamos optar por cualquier cosa:
quéséyo
por ejemplo morir de asco
esperando un alimento
que no se llama verso




¿placer?

el que tú sacas a mi cuerpo y yo devuelvo al tuyo
el que hicimos crecer y el que advendrá y admitiremos

¿realidad?

tu mundo y mis suburbios
la que nos encontramos, la que vivimos y construiremos

¿perfección?

más allá de tus promesas y mis sobornos...
la que nunca hubo, la que se adivinó y la que forjaremos en nuestras mentes




Mi habilidad es tu contagio

de inmediatez embriagante
un triste naufragio de lo obsceno
una subversiva flor
con pinchos de jugo
muchos
floreciendo en tu cuello
delante del "ejército de Trotski"...
si te ofreciera pan y guerra
¿me darías esa fruta que corre
tras la miel de la desmesura?




Revisé en mi pensamiento

-carcasas, sortijas-
en busca de errores,
concluí que esto apestaba
a coño, a florecilla, a rancio...

reformé mis sentimientos
-perlitas, algas, manojos-
cuando me reí de esta ocurrencia

todo parece igual a un sol de iglesia
en que Cristo muere electrocutado
y, en la cruz  de la peste de los siglos
Reich sol de amores dolores revoluciones
del sol del pueblo de la ciencia

Ocurre que río y lloro sobre la piedra
del recuerdo en el manicomio de mi cabecita
pero mi corazón es una calle libre
de cruces gamadas donde camina feliz
un niño que se llama Adolf

Brillará de nuevo el porvenir como una pantera
en un verso lento acelerado
contarán que hubo lucha
sudarán con otro sabor, motivo
olores a campos verdes anchos sesgados
luminiscentes
rabia de dolor con que cubro verdades
¿o es mentira que sucumbe la ira
cuando no la levanta este sol
que tengo por bandera?
Ya, ya se entera el vasallo que nace el rayo
donde muere la copa.

Pero hay vino sin embargo...

POEMA LIBERTARIO



Mi anarquía de refugio antiaereo
de boreada estatal
de cachondeo indeciso
de gobierno para fuentes

Mi anarquía de desahucio atómico
bloqueo emocional
bloqueo continental
y compra-venta de versos

para ti he de desnudar
barricadas de amor y trabajo
de saber útilmente
como desgranar islas
para que entre suavemente
la desmesura
para que no-censura (en tus labios)

Mi anarquía de estatismo
innato/inquieto/ingrato
de estado ruso-alemán (etc.)
o cómo convertir 
el chovinismo 
pseudo-marxista
y el maximalismo de ti
en abecedarios de ti
en libertades de ti
en confederaciones de ti
de hermanos en ti

Sí, mi crepúsculo triunfante
de desmayos en marchas
peores que la primavera
(de desabriles en los pies)

Sí, huir de tus fuentes
que ya no gobiernan 
como grito constante
ni hacen servir los himnos
para estrechar manos en alto
ni esperan ángeles sin alas
panaderos obreros torneros

este amueblamiento de neuronas
para regalar al compañero cenetista
nostálgico y militante
algo que se trama en mis venas
algo que no escapa a egoísmos
y puede que siquiera a trasmisores...
aquí me tienes con mi anarquía
de tres peniques
sufriendo, hermano
frente al televisor

este subyugado orden
de casita en la mente
con  mucho -que no todo-
revuelto
en  mitad de las revueltas
tortillando sufriendo del estómago
(porque nos sienta como un tiro
tanta incubación y politiqueo)

Así que ahí estás
preparando huelgas generales
perfecta excusa 
para tocar de nuevo el suelo
y plantear revolución
como otro día más
como un día único -sin embargo-
como la libertad 
y la lucha de que se trata

Así que trato de cerrar mi bocaza
juntar muelas de arriba
con muelas de abajo
controlo la hora
y pienso en la próxima chorrada
que pondré en un verso-bandera...
¿puede ser una exigencia?
¿gritar y que nada detenga ese grito?
¿y que estés conversando y tarareando
susurrando y coreando y nada detenga
ese grito?
¡si hubiera espacio para consignas!
¡si no hibiera que leer entre líneas
que esta anarquía es un sueño temprano!

NO DESPIERTES
tu sueño es también un grito:
fuente a la que no has de echar monedas
sino tu espíritu dulcemente trasmundano
tu espíritu de aquí y ahora
y de océano inmenso ligeramente acorazado
tu espíritu de alergia al cansancio y a la paciencia
¿tu espíritu son monedas?
Al menos se baña en agua fresca ¡sagrada!...

...no... esa fuente... esas fuentes
no entienden de dioses de amos de monedas
tan sólo ser la bandera de esos niños loqueras
que pegan puntapies a las piedras
como si de poemas se tratara
como si de nanas de ranas
como si palabras picantes como si antes...
la piel que les recubriera
no hubiera conocido el agua:
su fuerza y volumptuosidad

piel de qué te ríes
lolita clara
como del río
en que río lloro meo
lolita basta
de diques de muertos
(ya lo he dicho:
quisiera escribir
un verso-bandera)
lolita fea
de sentimientos
lolita apática
cuando me recreo
en los pormenores
de este flujo mercúrico
del agua de una fuente
sin monedas

Sí lolita ácrata
que odias el rosa
y el cielo pálido
que usas peinados
de reina de supermercado
que ya no te bañas conmigo
tristeza de las fuentes

desgobierno del reino
de la infelicidad egocéntrica
desgobierno de timoneles
de toda nación
pececillos de vanguardia
pececillos de río amarillo
pececillos de cien escuelas
que cuentan pétalos
como si fueran mares océanos...

Ay, lolita oscura bucanera
muéstrate al hilo de mi verso
para que pueda mirarme al espejo
y me engulla mi alma
y mi alma me devuelva
los ojos que debiera tener
mi expresión natural y alucinada

lolita ambigua que llevas
camiseta de protesta
que cantas protesta
que fumas protesta
que educas protesta
que lees protesta

lolita de mi inquebrantable
anarquía
confúndeme
de voz casual y matinera
lolita nocturna de callada
rebeldía
por el momento
nocturna de ojos tigres
y flacos como favores al enemigo

cógete a mi sombra
a este poema
y álzate como quieras
PERO ÁLZATE

sábado, 7 de julio de 2012

PARA UNA CONVIVENCIA COMPLEJA

Qué se necesita para soportar y llevar con tranquilidad y alegría la soledad y la compañía bajo un mismo techo. Contando que habría mucho que improvisar Y también mucho que soportar en rutina. Señalar: la rutina se lleva mejor en compañía, buena compañía, con gente que sea compatible. Parece ser que toda gente sana es compatible; pero no es tan fácil, se puede chocar en algunos puntos, y si anteriormente se ha sido muy feliz, llevarse una gran decepción, sin embargo ¡hay que tener grandes anhelos! En eso consiste también endurecerse. 
En torno a lo improvisado: hora a la que se levanta cada uno, por los ruidos, tele, música, ventanas abiertas. Habría que respetar el sueño intenso -recordemos que el sueño y el dormir reparan el cuerpo y la mente-. Si no se sueña por la noche es muy probable que por el día le asalten a uno sueños diurnos y no pueda concentrarse en la clase o en el trabajo. No se puede ser demasiado duros con la hora de levantarse. Si hace falta, se rompe con el trabajo o con los estudios, aunque es esta la posibilidad de más riesgo: existe otra solución que es tomar un LEVE somnífero o algo que pase por tal -los ejemplos serían muchos y los buenos farmacólogos podrían recomendar:-, que, aunque te impide tener un sueño natural -a veces ni se bosteza-, por lo menos te permite levantarte con moderado cansancio por las mañanas.
Por otro lado, uno puede ser duro si alguno pasa largas temporadas "vagueando en la cama" ¿para qué despertar? será su pregunta. Y la de muchos especialistas: ¿por qué pasa esas temporadas pegado a las sábanas? Los tecnócratas dirían si le vieran: "¡tiene que permanecer activo!, de vuelta a la producción". ¿Y si no tiene ninguna motivación: no hay trabajo, no se extrae nada nuevo de la vida diurna, de la vida despierta? A mí me ha pasado y he echado de menos una mano amiga más que los "estirazos" de mis padres o "los toques de corneta" de los trabajadores del hospital psiquiátrico (o manicomio, o centro asistencial, o sanatorio) que sin quererlo te hacen empezar el día de mal humor). Cuando vives sólo no te puedes quedar apolillado, pero inclusive si vivieras con gente de confianza -previa, se entiende-, tendría que haber soluciones: mayor personal y mayor formación se echan de menos también. Más cosas que improvisar: si tienes trabajo, lo más común es que sepas tu horario: debe ser compatible en gran medida con el horario de tus compañeros de piso. En este sentido: ¿quién y cuándo se hace la cesta de la compra? Si hay que hacer la compra y uno no está trabajando -o tiene clases importantes a las que asistir- puede ir a hacerla y tampoco está prohibida hacerla entre todos. También fijarse en si tus compañeros y t Qué se necesita para soportar y llevar con tranquilidad y alegría la soledad y la compañía bajo un mismo techo. Contando que habría mucho que improvisar Y también mucho que soportar en rutina. Señalar: la rutina se lleva mejor en compañía, buena compañía, con gente que sea compatible. Parece ser que toda gente sana es compatible; pero no es tan fácil, se puede chocar en algunos puntos, y si anteriormente se ha sido muy feliz, llevarse una gran decepción, sin embargo ¡hay que tener grandes anhelos! En eso consiste también endurecerse.
En torno a lo improvisado: hora a la que se levanta cada uno, por los ruidos, tele, música, ventanas abiertas. Habría que respetar el sueño intenso -recordemos que el sueño y el dormir reparan el cuerpo y la mente-. Si no se sueña por la noche es muy probable que por el día le asalten a uno sueños diurnos y no pueda concentrarse en la clase o en el trabajo. No se puede ser demasiado duros con la hora de levantarse. Si hace falta, se rompe con el trabajo o con los estudios, aunque es esta la posibilidad de más riesgo: existe otra solución que es tomar un LEVE somnífero o algo que pase por tal -los ejemplos serían muchos y los buenos farmacólogos podrían recomendar:-, que, aunque te impide tener un sueño natural -a veces ni se bosteza-, por lo menos te permite levantarte con moderado cansancio por las mañanas.
Por otro lado, uno puede ser duro si alguno pasa largas temporadas "vagueando en la cama" ¿para qué despertar? será su pregunta. Y la de muchos especialistas: ¿por qué pasa esas temporadas pegado a las sábanas? Los tecnócratas dirían si le vieran: "¡tiene que permanecer activo!, de vuelta a la producción". ¿Y si no tiene ninguna motivación: no hay trabajo, no se extrae nada nuevo de la vida diurna, de la vida despierta? A mí me ha pasado y he echado de menos una mano amiga más que los "estirazos" de mis padres o "los toques de corneta" de los trabajadores del hospital psiquiátrico (o manicomio, o centro asistencial, o sanatorio) que sin quererlo te hacen empezar el día de mal humor). Cuando vives sólo no te puedes quedar apolillado, pero inclusive si vivieras con gente de confianza -previa, se entiende-, tendría que haber soluciones: mayor personal y mayor formación se echan de menos también. Más cosas que improvisar: si tienes trabajo, lo más común es que sepas tu horario: debe ser compatible en gran medida con el horario de tus compañeros de piso. En este sentido: ¿quién y cuándo se hace la cesta de la compra?  ú tenéis ropa sucia suficiente como para hacer la colada, que no tiene porqué ser un día concreto, aunque es normal que sea casi cíclica. No tenemos por qué estar todos juntos a la hora de comer. Se pueden hacer muchas excepciones. Es un consejo... aunque quedarse mucho tiempo comiendo sólo puede ser deprimente. Si te ocurre "da un telefonazo" o vete a cualquier barecito a suplir la falta de compañía. Con la cena puede resultar igual ¿El desayuno? Uno se puede malacostumbrar, pero no hay nada como desayunar en "el bar de abajo de casa"
Dicen que la resistencia a la soledad puede crecer con la edad. Pero la verdad no sé si se refiere a esos hombres casados, ya tan maduros... y rodeados de libros por todos los lados.

De todas formas no se trata de resistir.

Si toca en casa, lo que se quiera entre todos: zapping "con unas gambas o langostinos", el telediario con un buen chuletón o, ¿por qué no? algo de música con pescao crudo. (Me gustaría estar con todos ustedes contándoles mis chistes y anécdotas... peeero, tengo que seguir con el mamotreto este por si alguien no ha aprendido algunas cosas imprescindibles for maximal living la vida chunga, por decirlo así tan majamente... no tienen porqué reír si no quieren).

Debes tener intimidad para las relaciones que mantengas más allá de tu casa. Es evidente, si no les importa -¡con sinceridad!- a tus compañeros de piso puedes traer a algún invitado. Si les importa, tiene que ser o en su casa, o cuando no estén tus compañeros: ¡o en hotel! Poco más que decir al respecto... (¿juicio sellado?)

(Voy asociando un poco caóticamente). Tener ordenador hoy en día, parece más imprescindible que un horno o un microondas -¡o que un lavaplatos!-. Más que parecer, es: puedes así vencer ratos de soledad, chateando, mirando cosas por internet, ocupándote en algún videojuego de rol, etc.

Esto es muy importante y va dicho totalmente en serio: las ausencias prolongadas deben ser dichas de antemano. Si se te pasa y te llaman, mejor vuelve -¡para reparar ese pequeño o gran daño!-. Si es por fuerza mayor, diles que volverás el día X y vuelve el día X. Solucionado. Puede ocurrir que el piso quede vacío en algún momento. Cuidado con apagarlo todo y con las llaves.

Volviendo a la compra: aunque, por lo general, se deba encargar una persona; en el frigorífico debe distinguirse la bandeja de cada uno. Tan sencillo como que a cada uno le gustan unas cosas y no las va a pagar uno y consumir otro. Ahora bien, si hay confianza... y si, además, entre todos gusta el compartir una comida en un momento determinado, ¿qué problema puede haber?

... en todo caso se puede hacer un fondo común tal y como se hace con el agua, la electricidad y el teléfono si es que existe en el piso para todos. También el uso de Internet o alguna reparación, compra y algunos artículos de cocina en común, fumigar -aunque en los pisos de alquiler algunas de estas cosas se encarga el propietario-. Incluso, cuando haya confianza con él, llamar para reparar algo o hacer alguna compra si existe más confianza.

(Repito que voy asociando) Se supone que hay que respetar los horarios de sueño y descanso. Pero debo reconocer que esto es un tanto incompatible conmigo: no duermo la siesta y no puedo ocupar todo ese espacio de tiempo aburrido viendo la tele o meditando o escribiendo: se volvería una rutina y, estoy convencido: no una rutina necesaria. Casi siempre he optado por poner música y hacer algo más que escucharla. Si además se tiene en cuenta que como rápido y me levanto igualmente rápido de la mesa, se comprenderá el que en ocasiones me haya llevado mal con personas con las que he compartido piso. No molesto por el placer de molestar, sólo que aquí mi placer supone el displacer de otros y su ofensa.

Tratando de solucionar esto, trato de buscar alternativas numerosas, combinables y silenciosas. podría "encerrarme" en mi cuarto, en el lado opuesto de la casa, estando insonorizado y hacer lo que me plazca... también podría cultivar una planta...

Además de limpiar, que, eso sí, debiéramos organizarlo y tomarlo al pie de la letra: no dejar que pasen más de diez días sin limpiar los lugares comunes y aprovechar cada uno para limpiar su cuarto, que, no lo olvidemos no está aislado de la suciedad y el polvo.

Con el asunto de los platos sucios lo he hecho mal -lo hemos hecho mal creo-, pero no el poner a remojo. Cada día que friegue uno independientemente de lo que se haya comido. Siendo honrados: si es mucho turnamos el mismo día. ¿Es intocable la habitación de cada uno? Esto debe quedar claro desde el principio, si se puede entrar o según qué momentos. En todo caso debe haber cerradura en todas las habitaciones y cuidado con fumar cerca de las sábanas. Por otra parte, se saltarán algunas reglas de convivencia -¡es evidente!- en caso de que algún compañero esté sufriendo por algún motivo. La compañía y la comprensión son a veces la mejor solución.

Por otro lado pueden haber disputas, peleas no por el incumplimiento de normas o acuerdos, sino por alguna opinión, por alguna falta de respeto, por alguna malinterpretación. Conversar los primeros días de convivencia para no caer en estos errores o equívocos. Si se hace algún tipo de alianza, que sea de broma. Si se hace algún tipo de alianza, que sea de broma. Sienta muy mal que en tu propia casa dos personas o más se pongan en tu contra aunque sea una vez. (de nuevo me justifico con "Voy asociando libremente") El consumo de drogas o de sustancias euforizantes: mi consejo es que se alterne entre casa y calle, o mejor dicho: lugar a cubierto y espacios al aire libre. Pero controlando: sabemos que en algunos lugares está penado y bla, bla bla -no lo digo tanto por la policía, sino más bien por las leyes-.

Otra cosa, pero sin exagerar. Si ven a las mismas personas por la calle pueden pensar que se "automarginan", que "vienen de algún pueblo" o que son raritos porque... "¡porque sí!". Pero por otra parte, a veces es imprescindible ir acompañado de un amigo o por alguien de tu piso, para sentirte seguro... o introducirte en otra conversación: esto último suele tener mala fama sobretodo entre la gente cerrada y/o recatada... y por otra parte: ¡ya saben! ¡hay cada tipejo! No es broma.

El ideal -me niego a que sea otra cosa- es que tus compañeros de piso sean o lleguen a ser amigos del alma.

jueves, 5 de julio de 2012

POEMES AL VENT DE CATALUNYA (carta de presentació)


I

No soc jo qui escriu
és un inepte...
a "l´altra punta de l´imperi"
qui molesta als fulls
en el vespre de la seua mort com a poeta.
Amb un narcisisme sense comparació
va provar versos en l´idioma de Tirant Lo Blanc
sense -també- rebuscar paraules
dificils de entendre per als castellans i espanyols
-que, d´altra banda, no queden molts-

D´avant no soc jo i és altre
i potser no siga ningú
qui prega els fulls
i al vent, sempre al vent
i si ha deu (si existís i tot lo demés)
que sigui bó
-el vent-

II

El vent camina a la marxa d´un full
no siguis boba, dona
i seguís la marxa d´aque"t" vers.
Només camina en tú -amb tú-
camina sempre al ritme de la xarxa
¡musical!

O per èsser menys infantil
"vaig somniar de tot menys tú,
pero irreductiblement amb tú".
O per adonar-se (per èsser):
que és imnposible no ser melós
a altra llengua, amenys que diguis
que "eres un fuckin´ poet"

ni haurà que fer el palurdo
davant les masses?

III

No, que el vent no camina darrere
els vostres cossos, els teus cavells.
No, que no vull riure al vent
                  encara
encara no hi haja victoria
                  davant
davant el vent
                  la meua utopia
de plorar fills, egoismes, revolucions
llàgrimes d´autisme académic
rabia de bressol
                  l´esclafit del neumàtic
        avui
        sempre
        amor
així que soc mij català, mira per on
        reconec que soc mij perdedor
mij perdedor
        com una taronja, nano.
No es modestia: es molestia

IV

Així que prenc full que no soc jo
escric pseudo-versos al costat
d´una tormenta que no soc jo
de no res que soc? no soc jo?

Així que prenc el sostre del teu cor
i m´ofegue lluny de tú
i desistisc de escribir en català
lluny de tú
Així que deixe de deixar
encara sigui només avui
i visite de nou la mar
-"el Cantàbric de Serrat", no?
                    pendre
                    perdre
Però, de tant prendre vaig talar àrbres...
(així que) soc cualsevol cossa menys bosc.
No, no vull ninguna metafísica...

V

per anar a tú
amb el cos senser ple de paraules
amb que caminar -i no desitjar la ruina
¡paraules!
floten cercades/ fins les venes de les
alades criatures/ de fronteres d´existir i de no.
Em recorde de tú
de forma burda plorant de llunyanies

VI

Tot ha sigut una broma
així que aixequeu els culs
i seguiu ratllant versos i
consultant cualsevol diccionari
sense vergonya
seguiu una vida sense espills de terra
sense ratllar formes de parlar
i formes de dir si a paraules
que omplixen la boca
però també un cor que es desnua
davant el filat imaginari
d´uns pensaments que ja terminen
(No res ha sigut una broma)